اما نکته مهم توانایی در تسویه حساب در زمان سررسید و سقف پرداخت آن است.

از نیمه دوم قرن بیستم استقراض خارجی یکی به دلیل افزایش عرضه پول در پی خصوصی شدن سیستم پولی جهانی و دیگری به خاطر افزایش تقاضا از طرف کشورهای جهان سوم افزایش یافت.

علت استقبال این کشورها از استقراض خارجی اول به عطش توسعه و دوم به پایین بودن نرخ بهره این وامها نسبت به تورم داخلی و سوم به خاطر تامین منافع طبقات خاص بوده است.

برخلاف تصور اولیه بخش عمده این استقراض‌ها نه تنها به سرمایه مولد تبدیل نشده است بلکه تبدیل به بحران انباشت بدهی و دادن بهره بیشتر نیز شده است.

البته از منظر فرصت استقراض خارجی چنانچه به دور از فسادهای متعارف به کار گرفته شود فرصتی برای تامین نقدینگی جهت طرح‌های توسعه‌ای و در نتیجه ایجاد اشتغال و گسترش صنایع و افزایش مهارت‌های انسانی و فنی می‌باشد.

اما از منظر تهدید الگوی توسعه مبتنی بر استقراض خارجی منجر به خارج شدن کنترل اقتصاد کشور از دست ملت و هدایت آن توسط کشورهای خارجی است که در بعد بین‌المللی نتیجه‌ای جز تعمیق وابستگی مالی- فنی و در بعد داخلی افزایش شکاف‌های طبقاتی و بالطبع بحران‌های سیاسی در بر ندارد.

با نگاهی به جدول زیر به خوبی می‌بینیم که بخشی از اعظمی از پول در گردش آمریکا ناشی از استقراض این کشور است.

قرضی که به گردن هر آمریکایی بیش از 52 هزار دلار خرج برداشته است.

بدهی‌های ایران

سابقه استقراض خارجی در ایران به زمان ناصرالدین شاه قاجار و تاسیس بانک شاهنشاهی برمی‌گردد.

کشور ما با 9 میلیارد و 452 میلیون دلار بدهی خود وضعیت چندان بدی ندارد.

جایگاه ایران در رتبه 94 پایین‌تر از کنیا و بالاتر از بوسنی است.

بدهی خارجی دولت برای هر ایرانی 170 دلار محسابه شده است. این یعنی 4 درصد از تولید ناخالص داخلی ما.

اخبارمنتخب بانکی دات آی آر: