یک موسسه معتبر گزینه‌های احتمالی دریافت جایزه نوبل را پیش‌بینی کرد
 پسران، گزینه دریافت نوبل اقتصاد
 در فهرستی که موسسه «تامسون رویترز» از برندگان احتمالی سال ۲۰۱۳ را منتشر کرده، نام پروفسور «محمدهاشم پسران» نیز در بین برندگان احتمالی «جایزه نوبل اقتصاد» دیده می‌شود. این موسسه معتبر هر سال در آستانه اعلام برندگان این جایزه، بر اساس مقالات شخصیت‌های علمی جهان و تعداد ارجاع‌هایی که به مقالات منتشرشده آنها صورت می‌گیرد، فهرستی از برندگان احتمالی جایزه نوبل منتشر می‌کند. در فهرست این موسسه از برندگان احتمالی نوبل اقتصاد سال 2013، نام هشت اقتصاددان برجسته فعلی وجود دارد که یکی از آنها محمدهاشم پسران است. استاد پسران به همراه «سر دیوید هندری» و «پیتر فیلیپس» به دلیل تحقیقاتشان در زمینه «معیارهای اقتصادسنجی در سری‌های زمانی» در فهرست برندگان احتمالی جایزه نوبل اقتصاد قرار گرفته‌اند که در این فهرست نام «سم پلتزمن» و «ریچارد پازنر» به دلیل تحقیقاتشان در زمینه «تئوری تنظیم اقتصاد» و «جاشوا آنگریست»، «دیوید کارد» و «آلن کروگر» به دلیل تحقیقاتشان در زمینه «اقتصاد خرد تجربی» نیز دیده می‌شود. محمدهاشم پسران از سرشناس‎ترین اقتصاددانان ایرانی‎تبار جهان و مقیم بریتانیا است. وی دارای دکترای اقتصاد از دانشگاه کمبریج، استاد تمام بازنشسته دانشگاه کمبریج (تا سال 2012) است و در حال حاضر نیز صاحب کرسی عالی اقتصاد جان الیوت در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است. پروفسور پسران که در سال 1343 با بورسیه بانک مرکزی ایران برای تحصیل در مقطع کارشناسی «اقتصاد، ریاضیات و آمار» به دانشگاه سالفورد رفته و با رتبه ممتاز از آنجا فارغ‌التحصیل شده بود، با اخذ مدرک دکترای اقتصاد خود از دانشگاه کمبریج، در سال 1351 به ایران بازگشت و به مدت چند سال در مقام مشاور بانک مرکزی و رییس مرکز تحقیقات این بانک فعالیت داشت. وی در این سال‌ها همواره نظرات خود را درخصوص مسائل اقتصادی کشور اعلام کرده و راهکارهایی را نیز به منظور اصلاح سیاست‌های اقتصادی ارائه کرده است. علاوه بر این، محمدهاشم پسران یکی از حامیان حرکت جدیدی است که تحت عنوان «جنبش مدنی ضدتحریم» آغاز شده و خواستار متوقف شدن تحریم‌های غربی علیه مردم ایران شده‌است. هاشم‌ پسران به همراه جمعی دیگر از اقتصاددانان ایرانی هر ساله کنفرانس اقتصاد ایران را برپا می‌کند که در آن به بررسی مسائل اقتصاد ایران می‌پردازد. پسران در گفت‌وگویی که چندی پیش با هفته‌نامه «تجارت فردا» داشت، به دو اصل اساسی برای سیاست‌گذاری در شرایط کنونی اقتصاد کشور اشاره کرده بود: «اصل اول این است که دولت باید کاری کند که نوسان هزینه‌هایی که منشأ نفتی دارد کاهش پیدا کند. یکی از دلایلی که اقتصاد ایران تورم دارد، همین است که نوسان را کنترل نمی‌کند. چرخه این گونه است که دلار کاهش پیدا می‌کند، دولت به واسطه داشتن درآمدهای نفتی می‌تواند تا حدی قیمت ارز را کنترل کند و بعد همه چیز به حالت عادی بر‌می‌گردد. چند سالی این وضع ادامه پیدا می‌کند، بعد ناگهان بحران جدیدی بروز می‌کند. حالا هم دوباره شاهد همین اتفاق هستیم. اصل دوم هم «عدم دخالت دولت در تولید» است. این مساله نیز موجب شده کیفیت و قیمت کالای ایرانی نامناسب باشد و نتواند با دنیای خارج رقابت کند.»