این نوع نرخ بهره برای انواع ابزارهای بدهی مانند وام، اوراق قرضه و اسناد رهنی استفاده می‌گردد. نرخ بهرهٔ شناور معمولاً تغییر در یک نرخ مرجع است (نرخ مرجع هر عاملی می‌تواند باشد مانند: شاخص قیمت مصرف کننده، شاخص تورم، نرخ بهرهٔ بازار و …) یکی از شایعترین نرخ‌های مرجعی که به عنوان نرخ پایه مورد استفاده قرار می‌گیرد نرخ بهرهٔ بین بانکی لندن (LIBOR) است. (لایبور نرخی بهرهٔ وام‌های بین بانکی است)

با در نظر گرفتن یک حاشیه مثبت برای نرخ پایه، معمولاً نرخ بهرهٔ شناور از نرخ پایه بیشتر است. برای مثال: ممکن است نرخ بهرهٔ ۶ ماهه برای یک وام ۵ ساله لایبور + ۲٫۵ درصد باشد. برای وام‌های تجاری در دوره‌های ۱ ،۳، ۶ و ۱۲ ماهه معمولاً از نرخ بازار پول به عنوان نرخ مرجع استفاده می‌کنند.

بطور معمول هزینهٔ وام‌های شناور از وام‌های با نرخ بهرهٔ ثابت کمتر است و این را می‌توان در منحنی بازده مشاهده کرد. اما در مواقعی که منحنی بازده معکوس است هزینهٔ وام گیری با نرخ شناور از هزینهٔ وام گیری با نرخ ثابت بالاتر می‌رود.

منحنی بازده و منحنی بازده معکوس

در بسیاری از موارد وام دهندگان تمایل دارند تا وام‌های بلند مدت را با نرخ شناور عرضه کنند و این به دلیل وجود ریسک نرخ بهره است. (نگرانی از این بابت که با افزایش نرخ بهره در آمد حاصل از بهرهٔ آنها کاهش یابد)

وام‌های شناور (و به خصوص وام‌های رهنی) دارای ویژگی‌های خاصی هستند که از آن جمله می‌توان به نرخ بهرهٔ پوششی، محدودیت در حداکثر کردن نرخ بهره و همچنین محدودیت در حداکثر تغییر در نرخ بهرهٔ مجاز اشاره کرد.